Aan de rand van het UMCG ligt Maggie’s Center als een open, zachte plek in het stedelijke weefsel. Het gebouw wil geen instituut zijn, maar een huis in het groen een gastvrije plek waar mensen met kanker en hun naasten even kunnen ademhalen. De architectuur en het landschap vormen samen een omgeving die troost, ruimte en rust biedt.

Architectuur die zich buigt naar het landschap
Het paviljoen, ontworpen door Marlies Rohmer, is bewust laag en transparant. Grote glaspartijen en houten structuren laten het licht vrij doorstromen en halen de natuur naar binnen. Geen harde grenzen, maar vloeiende overgangen: binnen en buiten lopen in elkaar over. De bezoeker beweegt niet van kamer naar kamer, maar van sfeer naar sfeer van licht naar schaduw, van open naar omsloten.

Het landschap als helende kracht
De tuin van Piet Oudolf is meer dan omlijsting; het is een levend onderdeel van de ervaring. Bloemen, grassen en struiken zijn zo gekozen dat het landschap ieder seizoen verandert steeds in beweging, steeds een teken van leven. Vanaf elke plek is er zicht op groen of water. De wind, de geur van planten, het spel van zon en wolken ze brengen een vanzelfsprekende rust die geen woorden nodig heeft.

Een plek om te vertragen
Rondom het gebouw slingeren paden, houten terrassen en kleine zitplekken die uitnodigen om even te blijven. Hier mag je kijken, luisteren, stil zijn. De tuin is geen decor, maar een metgezel een ruimte waarin natuur, architectuur en mens elkaar ontmoeten.